Buikdansen wanneer je slecht voelt

Buikdansen wanneer je slecht voelt. We zijn weer terug uit Lesbos.
Het was hartverwarmend en hartverscheurend tegelijkertijd.

Wij werkten op Kara Tepe, een vluchtelingenkamp voor de meest kwetsbare groep vluchtelingen, zoals families met kinderen, ouderen, zieken.
Kara Tepe is in vergelijking met andere kampen erg goed georganiseerd. Oude olijfbomen, wit grind op de grond, een speeltuin, een voetbalveldje, kinderen die overal rondrennen. De mensen ‘wonen’ in isoboxen (een soort kleine containers).

Het kamp

We sliepen in een teamhuis in een dorpje aan een baai. ’s Ochtends om 6 uur stonden we op, kwart voor 7 in de bus en met zonsopgang reden we langs de stille baai naar het kamp.
Daar maakten we, samen met een paar jongens uit het kamp, elke ochtend duizend ontbijtjes en brachten die rond.

Kinderen

Na het ontbijt speelden we met de kinderen in een grote tent. Soms was dat heel rustig, deed iedereen een spelletje, loomie-armbandjes maken, touwtje springen, schminken, maar soms werd er opeens buitengewoon fel geruzied over wie er aan de beurt was o.i.d. Het is logisch dat de kinderen er niet zonder kleerscheuren afkomen, ontworteld, angstige momenten meegemaakt, ouders die iets anders aan hun hoofd hebben en dat dit er uitkomt als ze met elkaar spelen. Het ene moment konden het ongeleide projectielen zijn waar geen land mee te bezeilen viel en het andere moment zaten ze bij je op schoot en vielen tegen je aan in slaap, lekker warm, even veilig.

10.000 sinaasappels

In de middag organiseerden we iets voor de wat oudere groepen.
Daarnaast waren altijd allerlei klusjes die spontaan opkwamen, bijvoorbeeld wat te doen met 10.000 gedoneerde sinaasappels? Persen en de volgende dag was het ‘juice-day’! Best veel werk om 10.000 sinaasappels met de hand te persen…

Buikdansen wanneer je slecht voelt

Elke woensdagavond is het ‘Ladies night’, dan gaan de hoofddoeken af en dansen de vrouwen met elkaar. Je weet niet wat je ziet, wat een schoonheid en veerkracht. Buikdansen wanneer je slecht voelt geeft je de nodige veerkracht om tegenslagen beter aan te kunnen.
Zaterdagavond is het voor iedereen feest, dan gaan de mannen los.

Onzekerheid

De verhalen die we ondertussen mondjesmaat horen gaan over maanden wachten, onzekerheid, niet weten waar de rest van de familie is, niet weten wat er komen gaat en wanneer, soms horen we iets over de helletocht van Turkije naar Lesbos, over het ijskoude water in lekkende boten, bange kinderen, boten die ver voor de kust zinken.. maar ook over verwachtingen, en dromen over de toekomst.

Elke dag gebeurde er wel iets heftigs

En elke dag gebeurde er wel wat heftigs. Bijvoorbeeld een van de jongens die ons altijd hielp hoorde dat zijn beste vriend in Syrie door een sniper was doodgeschoten, of er stonden opeens families uit ons kamp op de bus te wachten met koffers en plastic zakken. Kindjes waar we de dag daarvoor nog mee gespeeld hadden stapten vrolijk in de bus, zwaaiden naar ons. Naast me stond een huilende man. Zijn familie moest naar Athene. Hij mocht niet mee. Wat hun lot was.. onbekend. Worden ze naar land van herkomst terug gestuurd? of naar een ander kamp in Griekenland? of weer terug naar Turkije? Hij wist het niet, niemand wist het.

Bootvluchtelingen

We zijn een middag naar de andere kant van het eiland gereden. Daar is een stuk land waar duizenden en duizenden oude, gebruikte lifejackets liggen, van de bootvluchtelingen die de overtocht van Turkije naar Lesbos hebben gemaakt: al die lifejackets hebben een verhaal van hoop en wanhoop. Er lag een klein roze minizwemvestje tussen.

We hebben ook veel en vaak gelachen

Het lijkt misschien allemaal berenzwaar maar dat was het wel en niet. We hebben ook veel en vaak gelachen, met elkaar en met de mensen van het kamp. We hebben fantastische mensen ontmoet, in het kamp en buiten het kamp. Grieken die alles deden om te helpen, bijvoorbeeld Nikos en Katharina. Zij hebben een restaurant en halen elke dag! een groepje mensen uit de twee vluchtelingenkampen die er op Lesbos zijn en bieden hen een maaltijd aan.

Moeilijk afscheid nemen

Het was moeilijk afscheid nemen toen we weg gingen.
Het voelde bizar om daar een week te helpen en dan weer terug te gaan naar ons eigen veilige leventje maar zoals Christof uit ons team dat mooi verwoorde: als ik alles zou moeten achterlaten, mijn familie, mijn huis, ik zou mijn stad en land moeten uitvluchten dan hoop ik dat er iemand zijn hand uitsteekt en mij helpt.

Donatie

We hebben als team 76 verleden week laten zien: jullie zijn niet vergeten.
Nogmaals heel veel dank voor je donatie! En natuurlijk liefs en dank van iedereen uit team 76: Ton, Mijke, Jan, Christof, Corneel en Ilias.
Kus en tot snel!
Jolein

Buikdansen wanneer je slecht voelt

Zoals je kunt lezen uit dat verhaal van een vluchtelingenkamp in Lesbos vinden de vrouwen in deze kampen hun kracht weer terug tijdens het dansen. Twee van mijn leerlingen waren er samen met anderen. Zij hebben geld ingezameld en zijn er persoonlijk naartoe gegaan om te helpen. Ook in mijn buikdansles leer je om wel te blijven buikdansen juist ook dan wanneer je slecht voelt. Je stopt al je gevoel in de dans. Ook de gevoelens die je anders zou wegdrukken zet je om in buikdans.

Het kanaliseren van je emotie in buikdans

Het kanaliseren van je emotie in buikdans. Zo zorg je er wel voor dat deze negatieve gevoelens zich niet vastzetten in je cellen. Je weet het wel, wanneer je onaangename gevoelens vastzet kan je dat op de langere termijn ziek maken. In dansculturen blijken mensen dat allang te weten.

Goed voelen

Buikdansen wanneer je slecht voelt is goed voor je. Je omstandigheden verbeteren weliswaar niet daardoor. Maar je gaat je desondanks deze omstandigheden weer goed voelen. En dat brengt op de lange duur ook weer verandering in sommige omstandigheden.

Emotie in buikdans

Bekijk nog de twee dansen van twee van mijn leerlingen die al hun emotie in hun buikdans stopten. Dat was tijdens hun optredens bij ons jaarlijks buikdansevent showtime in Haarlem. Beiden waren juist daarom een daverend succes!

Wat vind jij?

Ik ben wel beretrots op deze twee meiden. Toch ben ik ook wel benieuwd wat jij van hun dansen vind. Laat weten wat concreet je mooi vind aan deze buikdanseressen en waarom. Deel het met elkaar. Schrijf onderaan in het kader.

Vreugde en verdriet leren omzetten in dans

Heb je ook zin in om je vreugde en je verdriet te leren omzetten in dans? Kom dan aanstaande woensdag nog meedoen met de buikdansles in Amsterdam. Klik dan hier. Let op het is de laatste kans voor dit voorjaar!

Deel deze blog graag met je netwerk op Facebook, Twitter enz. Alvast super bedankt hiervoor.

Groetjes,
Sabouschka