Buikdansend verdriet wegdansen

Buikdansend verdriet wegdansen kan dat ueberhaupt? Moet je niet vrolijk zijn om te kunnen buikdansen? Dat is een grote misverstand.

In oude culturen zijn er juist rituelen waarbij je d.m.v. dans en muziek dat mag uiten wat je dwars zit. In Egypte heb je bijvoorbeeld de ‘Zar’. Dat is een ritueel waarbij je door muziek en dans in trance gaat raken. In Egyptisch Arabische muziek heb je ook de ‘Mawwal’. Dat is klaagzang. Het leek mij altijd al logisch dat je daarop ook kan gaan buikdansen. Buikdansend verdriet wegdansen kan zo.

Halftonen

Ook in andere buikdansmuziek kun je halftonen vinden die een verdrietige snaar in je kunnen oproepen. Dan heeft het te maken met jouw stemming van dat moment. Zo bepaal jij zelf of je het verdriet uitbeeld of dat je juist andere tonen in de muziek uitkiest om op te buikdansen.

Humor

Ik heb een ver gevorderde leerling, die vanaf begin af aan de humor opzocht in een verdrietig lied. Toen was ik zelf bezig om te oefenen in de kunst om echt en authentiek – ook sociaal niet aanvaarde emoties – uit te beelden in mijn baladi dans. Ik wilde het publiek raken i.p.v. te vermaken.Net als in de moderne acteerkunst ging ik oefenen in het bewust oproepen van oud verdriet door een droevig Baladi lied. Doordat ik toen nog moderne dans studeerde had ik ook volop de gelegenheid om dit op het theaterpodium te vertonen.

Buikdansend verdriet wegdansen

Buikdansend verdriet wegdansen dat kan wel in mijn cursussen. Doordat er juist niet de hele tijd nieuwe mensen mee komen doen ken je elkaar. Zo ontstaat vertrouwen onderling. Je bent met vrouwen onder elkaar. Je bent bezig om je zachte kwetsbare kanten te laten ontdooien en om te zetten in buikdans. Je deelt samen met andere vrouwen in dat proces. Dat maakt dat je er altijd sterker weer uitkomt. Dat is dan een kracht waarbij je buikdansend verdriet wegdanst.

Verdriet wegstoppen

Ik weet dat we in de Nederlandse cultuur juist worden verzocht om onze verdriet weg te stoppen. De meeste mensen zijn dan ook bang voor het verdriet van een ander. Want dan wordt de eigen verdriet herinnert. En die zit vaak al jaren diep weg gestopt. Dit veroorzaakt spanningen. Het kan op ten duur zelfs ziek maken. Hoe vaak hebben we niet gehoort – bijvoorbeeld na de dood van een geliefde – “het leven gaat verder?” Dan worden we verzocht om sterk te zijn en niet te rouwen. Dat is heel anders dan in sommige andere culturen. Daar word bij de dood van een geliefde persoon juist wel samen gehuilt. Je mag dan rouwen. Zijn die mensen dan zwak? Ik vind van niet.

Wat is echt sterk zijn?

Zijn we dan zwak wanneer we de tijd nemen om te rouwen? Zijn we dan zwak wanneer we ons verdriet proberen te doorvoelen? Zijn we zak wanneer we ons verdriet door kunstuitingen uitdrukken? Wat is echt sterk zijn? Echt sterk zijn is het lef om anderen dichtbij te laten komen terwijl je verdrietig bent. Echt sterk zijn is het om je verdriet te laten zien en te delen. Buikdansend verdriet wegdansen is daarbij een van de mogelijkheden.

Niet voor de spiegel

Zoek daarvoor wel een buikdans cursus waarbij niet voor de spiegel word gedanst. Waarbij je vrij bent om jezelf te uiten in je dans.

De vrolijke buikdanseres

Moet een buikdanseres niet vrolijk zijn? In de wereld van entertainment en vermaak is dat wel zo. Op het theaterpodium is dat niet zo. Uitzondering hierbij is dan wel wat je vaak bij buikdans op het podium ziet: entertainment op het podium. Dat is niet wat ik bedoel. Ik bedoel danstheater zoals we dat kennen vanuit de moderne dans. Daar word juist gewaardeert wanneer je als performer echt bent. Wanneer je als publiek word geraakt door echte doorvoelde emotie.

Met verdriet gedanst?

Wat doe jij als je verdrietig bent? Heb je misschien ooit eens met verdriet gedanst? Hoe was dat voor je? Deel het met elkaar. Schrijf onderaan in het kader.

Hoe werden stijfe armen zacht en elegant?

Lees het verhaal hoe ik ooit een vrouw wilde helpen om haar stijfe armen zacht en elegant te maken. Hoe wij toen samen achter kwamen dat de oorzaak ervan in iets heel onverwachts ging liggen. Zij had namelijk de dood van haar tien jaar geleden  overleden man nog niet verwerkt. Daarom konden haar armen niet zacht en elegant bewegen. Er zat grote spanning in haar borstkast. Aan het einde van mijn intensieve zomercursus in de Dordogne kon ze dat opeens wel! Klik hier om dit verhaal te lezen. Scrol dan naar het kopje onderaan met de titel: “Welke prestatie heb je geleverd en waar ben je trots op?”.

Deel deze blog met je netwerk op Facebook. Twitter, whatsapp enz.

Groetjes,
Sabouschka